We willen je graag kennis laten maken met de mensen achter het hospice! Deze keer is de beurt aan het bestuurslid Coos de Ruiter.
- Wat bracht jou bij het Hospice Zuider-Amstel?
Coos: Na mijn pensionering in 2018 zijn mijn vrouw en ik naar Ouderkerk verhuisd, waar onze dochter Marlies al langere tijd woonde. Ik was zoekende wat te doen met alle vrije tijd, waarop Marlies mij attendeerde op een oproep voor vrijwilligers bij het op te richten Hospice Zuider-Amstel.
- Wat houdt jouw rol als bestuurslid van het hospice in?
Coos: Een specifiek omschreven portefeuille heb ik niet, maar gezien mijn achtergrond en belangstelling gaat mijn aandacht vooral uit naar de organisatie en uitvoering van de zorg, het functioneren van het hospice op de werkvloer.
- Heb je ervaring met professionele zorg?
Coos: Na mijn studie en opleiding in Amsterdam ben ik ruim 32 jaar werkzaam geweest als neuroloog in het streekziekenhuis in Winterswijk, waar alle tweedelijns specialistische zorg geboden werd, klinisch en poliklinisch. Wij werkten aanvankelijk in een tweemans-praktijk, met intensieve, dagelijkse betrokkenheid bij de zorg voor de opgenomen patiënten, die soms in levensbedreigende toestand waren. Deze zorg was een coproductie met de verpleegkundigen, met wie wij intensief samenwerkten. De eerste 20 jaar werden gekenmerkt door een lange opnameduur. Doorstroming naar verpleeghuizen of hospices kwam later pas op gang. Bij het beloop van het ziekteproces, herstel, revalidatie of ook overlijden waren we direct betrokken. Deze ervaring is de basis voor mijn motivatie mij in te zetten voor ons hospice. In Winterswijk werden patiënten vanuit de afdeling soms overgeplaatst naar het Hospice De Lelie. Bij de indicatiestelling en begeleiding waren wij uiteraard direct betrokken.
- Als je niet met het hospice bezig bent, wat doe je dan?
Coos: Alles waarvan je vroeger dacht: daar heb ik straks tijd voor: fietsen op de racefiets of vakantiefiets, muziekles, lezen, HOVO-cursus, aandacht voor kleinkinderen, inspringen als oppas, modeltrein, fotografie. In coronatijd zou je bijna vergeten: reizen, museum, concert, vrienden- en familiebezoek
- Waar ben je trots op?
Coos: Dat het redelijk goed gelukt is om de grote dingen in het leven te realiseren: een gelukkig huwelijk, vijf gezonde kinderen die zich allemaal goed hebben kunnen ontwikkelen, negen kleinkinderen; in mijn werk was ik gewaardeerd en gerespecteerd door patiënten en medewerkers en collegae. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.
- Wat is je droom voor het hospice?
Coos: Ik hoop dat er een hechte, gemotiveerde groep medewerkers ontstaat, die goed samenwerkt met een klein team vaste verpleegkundigen, die de bewoners van het hospice en hun familie een plaats biedt voor een menswaardig beleven van de laatste weken van het leven.
- Mijn boodschap voor mensen die niet goed weten wat een hospice is
Coos: Wees blij als je er nog niet over hoeft na te denken. Als je dan toch met terminale ziekte te maken krijgt, ga er ter plaatse kijken. Als je de sfeer van een verpleeg- en ziekenhuis wilt ontvluchten, maar er thuis geen zorgmogelijkheden zijn, kan het hospice de omgeving bieden die past bij de behoefte van de patiënt en familie.
- Wat zou iedereen over het dorp Ouderkerk aan de Amstel moeten weten?
Coos: Niet te veel! Het is nu nog een kleine gemeenschap onder de rook van de grote stad. De kleinschaligheid koesteren.
- Wat weet bijna niemand van mij?
Coos: Toen wij eind 2018 een woning zochten was een absoluut criterium: voldoende ruimte voor een vaste opstelling van de treinbaan.
- Heb je een levensmotto voor iedereen?
Coos: Graag zie ik het leven, en ik hoop dat het voor veel mensen op mag gaan, als een muziekstuk. En dat stuk, het leven, pas is afgelopen na de laatste maat. Die laatste maat is essentieel voor de goede, passende afronding, en dat geldt, hoop ik, ook voor de bewoners in ons hospice. Dat wij als medewerkers van het hospice daaraan bij mogen dragen is een voorrecht.