Een lekkere plek om nog even door te gaan!

Maria zag bleek toen ik op intake ging in het ziekenhuis.

Na een jarenlange strijd tegen kanker was het nu de tijd om te stoppen met alle behandelingen. ‘Ik zoek een plek om nog even door te gaan’, zei ze monter tegen me. ‘Hier in het ziekenhuis kunnen ze niks meer voor me doen’.

Vaak hoor ik over dit gegeven: een ziekenhuis is een prima plek als je behandeld wordt, maar zo voor de laatste dagen of weken van je leven voelt het niet meer fijn. Ik was laat in de middag bij haar en haar man en we spraken af dat ze de volgende ochtend zou komen.

De zon scheen volop in haar kamer toen ze werd gebracht door de ambulancebroeders. ‘Oh wat een fijne plek’, verzuchtte ze genoeglijk terwijl ze zich installeerde in een grote comfortabele stoel met uitzicht op de tuin.

Elke dag bezocht haar man Theo haar om uren samen met haar te lezen, de favoriete programma’s te kijken of bezoek te ontvangen. In de weken die daarop volgden was Maria heel tevreden. Als ik mijn hoofd om de deur stak om te polsen hoe het ging, glimlachte ze me altijd vriendelijk toe.

Ik kon verder niks voor haar doen, alles was goed.

Uiteindelijk is Maria ruim zes weken bij ons gebleven. Ze nam nooit afscheid van iemand die op bezoek kwam, dat weigerde ze pertinent. ‘Tot ziens’, was haar standaard groet. Ze overleed in alle rust en stilte.

Nu is ze hopelijk wéér op een lekkere plek: ‘.… om nog even door te gaan’.