Ronnie heeft een bewogen leven achter de rug als hij uitgemergeld en ziek in ons hospice komt. Na een leven waarin hij ook soms zonder eigen huis was en alles had uitgeprobeerd om in hogere sferen te komen, was de bedding hier heel rustig en veilig. ‘Het lijkt wel een hotel’, grijnsde hij met een glimlach van oor tot oor.

We hebben weinig regels in huis behalve dat er echt niet gerookt mag worden. In Ronnie’s kamer hing er vaak een verdacht geurtje, waarin sigaretten en soms een joint duidelijk te herkennen waren. ‘Nee hoor, ik rook alleen buiten’; en wij vergaven hem alles, zo snel zat hij in onze harten.

Zijn kamer was vaak gevuld met zijn lieve Surinaamse familie. Ze brachten hem lekkere hapjes en hielden hem gezelschap. Ronnie genoot van alle aandacht en liefde.

Na een paar weken stonden we met z’n allen rond zijn kist tijdens de uitgeleide. Ik vertelde over zijn leven, hoe we hem hadden leren kennen en over zijn eigenaardigheden. Op het einde vroeg ik aan de familie of ze ook iets wilden zeggen. Op dat moment zette zijn broer een prachtig gospellied in. Al gauw viel de hele familie hem bij. Ronnie werd al zingend naar de auto buiten gebracht. Tranen liepen over mijn wangen. Zingend werd hij tijdens zijn laatste gang begeleid, tot net over de grens.