Onderonsje

Karen en Luisa zijn, naast dat ze samen heel veel kilometers hebben versleten als hardloopmaatjes ook, vriendinnen en nu ook ‘collega’s’ als vrijwilliger in Hospice Zuider-Amstel. We luisteren even mee als ze het over het vrijwilligerswerk in het hospice hebben.

Luisa: ”Toen jij hier in Nederland aan kwam, had jij toen gedacht dat jij als vrijwilliger aan de slag zou gaan in een hospice?”

Karen: “Nee écht niet. In de US was het ooit wel de bedoeling om iets in de hulpverlening te gaan doen, mijn studierichting was daar ook op gericht. Maar toen ik in Nederland aankwam en de taal nog niet sprak bleek dat toch lastig. Ik ben toen echt héél wat anders gaan doen, maar het bleef toch altijd een beetje knagen vanbinnen. Maar ik wilde ook geen compleet nieuwe studie meer doen of een volledige carrierswitch maken. Toen ik dus de oproep zag om vrijwilliger te worden, waarbij geen specifieke vooropleiding nodig was, was ik gelijk om! Voor mij een ideale oplossing naast mijn ‘gewone’ baan. Het vrijwilligerswerk geeft zoveel voldoening. Het is echt heel mooi dat je iets substantieels kan betekenen, zelfs met kleine dingen, voor een ander. En vaak krijg je er ook nog iets voor terug. En hoe zit dat bij jou dan?”

Luisa: “Ik wilde vroeger stewardess en verpleegster worden. En stewardess ben ik geworden. Ik vind het leuk om met mensen om te gaan, om ze te verzorgen en iets voor ze te doen. Het doet me ook denken aan vroeger, toen ik mijn oma kon verzorgen. Ik vond dat ook altijd fijn, om haar te helpen, om iets voor haar te betekenen.

Vrijwilligerswerk is eigenlijk nooit echt mijn ding geweest, maar nu ik toch door jou ermee in aanraking ben gekomen vind ik het echt mooi om te doen. Het is zulk dankbaar werk als je de familieleden van de bewoners kunt ontlasten in de zorg. En de bewoners zijn echt zo dankbaar voor alles wat je voor ze doet. Als je het mensen om je heen vertelt dat je als een vrijwilliger in een hospice werkt, zeggen ze bijna allemaal, “Wat goed! Dat je dat kúnt”, maar ik denk dat bijna iedereen het wel zou kunnen. Als je een beetje mensen-mens bent, dan kun je dit werk prima (erbij) doen. En ik vind het ook fijn dat het lekker dichtbij is.”

Karen: “Ja het verbaasde me eigenlijk dat je je had aangemeld. Ik ken je toch best wel een beetje en ik zou jou niet gelijk typeren als een ‘verzorgend type’. Maar ik vind het zo mooi om te zien hoe jij met de bewoners en hun familie omgaat. Ik zie een heel andere Luisa dan die met mij een marathon uitloopt.”

Luisa: “Ha wat grappig dat je dat zegt, ik kan best hard overkomen op anderen, maar ben ook hard voor mezelf en realistisch. Daardoor kan ik werk en privé wel goed van elkaar scheiden. Gewoon de schouders eronder, geen getut en gewoon gáán. Daarom vind ik het werk ook niet ‘zwaar’ of ‘eng’. Jij wel dan?”

Karen: “ik heb wel eens een heftige, hectische, intense dienst gedraaid en dat raakte me wel. Om het pure, het rauwe verdriet zo direct mee te maken vond ik heftig. Maar aan de andere kant, het ‘geluk’ is dat er wel een emotionele afstand blijft tussen jezelf en de bewoners. Het is geen familie, het zijn geen vrienden, daarom kan ik er ook weer goed mee omgaan. Het raakt je, maar je kunt het ook weer afsluiten. 

Luisa: “Ja klopt. En natuurlijk heb je met de ene bewoner meer dan met de andere; soms omdat je toch dingen van je eigen situatie herkent of gewoon omdat je net even een betere ‘click’ hebt. Het belangrijkste is dat de bewoners zich in het hospice veilig en op hun gemak voelen.”

Karen: “Ja klopt, zelfs, of misschien juist met dingen die je tóch blijkt te kunnen. Zoals het helpen wassen van de bewoners; ik had van mezelf niet gedacht dat ik dat zou kunnen of willen doen. Maar ik ben het toch anders gaan bekijken en toch ook buiten mijn eigen comfort zone getreden en heb het wél gedaan. En ook dat is dankbaar werk om te kunnen doen. Niet omdat je het móet doen, want ik voel me nooit gedwongen om iets te doen. Je kiest zelf of je iets wilt doen, en als het je te veel wordt, kun je je ook altijd even terugtrekken. De omgeving in het hospice voelt echt als veilig, zodat ik ook mijn eigen grenzen kan aangeven.”

Luisa: “Precies, je wordt geaccepteerd zoals je bent. Ik vind het ook zo’n huiselijke sfeer, met zoveel verschillende mensen. En zo wonderlijk hoe we dat met z’n allen, mede dankzij de coördinatie en de verpleging in zo’n korte tijd al hebben gerealiseerd.”

Karen: “Ja de mede-vrijwilligers zijn eigenlijk ook allemaal lief en leuk. Ik vind het ook nog een bijkomstigheid dat je nieuwe mensen leert kennen, niet per se vrienden, maar wel leuke en goede contacten. Hoe zie jij dat?”

Luisa: “Ja ik vind het ook fijn om nieuwe mensen te leren kennen en ook om erachter te komen wat de achterliggende gedachte is om vrijwilligerswerk te doen. Iedereen is zo verschillend en dan is het juist zo leuk dat je samen altijd de dienst tot een goed einde brengt. Dat gaat eigenlijk altijd heel gemakkelijk en gemoedelijk.” 

Karen: “Ja, ik denk omdat je het niet voor jezelf doet, het gaat niet om ‘ons’, maar het gezamenlijke doel is het zo prettig mogelijk te maken voor de bewoners en hun familie en vrienden in deze fase van hun leven. En om daar een bijdrage aan te kunnen leveren, dat is gewoon heel dankbaar werk. Ik herinner me nog het contact met een bewoner die eigenlijk best gesloten was en soms wat nors kon reageren. Maar toen ze mijn Engelse accent hoorde ging haar hele gezicht weer open, omdat ze vroeger als au-pair in Engeland had gewerkt. Ze straalde helemaal en we hadden gelijk verbinding en een fijn gesprek. Toen ik een week later weer dienst had begon ze gelijk weer met lichtjes in haar ogen en met een grote glimlach om haar mond in het Engels te praten. Zoiets kleins, maar zo mooi om mee te maken.”

Luisa: “Wat mooi inderdaad! Heb jij trouwens ook dat mensen aan je vragen ‘waar haal je de tijd vandaan’? Ik vind dat eigenlijk maar onzin. Iedereen heeft het druk. Het zijn maar vier uurtjes, een uitgebreide koffie-afspraak met een vriendin duurt even lang. Dus als je het écht wilt, dan moet het prima in je leven in te passen zijn, ook als je een baan hebt.”

Karen: “Het fijne is ook dat je zelf het rooster kunt invullen. Je gaat natuurlijk wel een verplichting aan als je als vrijwilliger aan de slag gaat, het is niet vrijblijvend, maar het rooster word je niet opgelegd en je kunt zelf je dag en dagdeel kiezen. Maar goed, weet je nu genoeg? Dan ga ik aan de slag, ik heb dienst.”

Luisa: “Yes, helemaal goed, mooie dienst toegewenst! Morgen weer hardlopen?”!

Wil je ook vrijwilliger worden in Hospice Zuider-Amstel? Hier vind je meer informatie en kun je je gelijk aanmelden. Als je eerst even iemand wilt spreken, neem dan gerust contact op met de coördinatoren op tel. 020 – 2335630 of per mail via: coordinatie@hospice-zuideramstel.nl.