Poep, poep en nog eens poep!

Een hospice is ook een ‘gewoon’ huishouden. En er gaan ook wel eens dingen mis. Ik stapte op een ochtend binnen voor mijn dienst en trof de volgende situatie aan:

één van de coördinatoren zat met haar hoofd in het keukenkastje, met haar gehandschoende hand op de losgemaakte afvoer; want: vanuit de afvoer was riool-inhoud naar boven gespoten in de wasbak
in haar gezicht en in haar haren zat stinkende poep
de andere coördinator, die vrij was, maar van huis was gekomen, ging bij de buren langs om te vragen of ze voorlopig even niet hun toilet wilden doorpoelen en geen water wilden gebruiken
de aanwezige vrijwilligers waren vooral druk om de bewoners zo te begeleiden, dat ze er zo min mogelijk last van hadden, en dat lukte goed; ik hielp meteen maar mee
bewoners, bij wie in de badkamer – via het douche putje – óók riool-inhoud omhoog was gekomen, werden zoveel mogelijk naar de serre gebracht, waar het nog een ‘gewone’ omgeving leek
collega coördinator belde met de verhuurder en legde de situatie uit; even later was de loodgieter aan de lijn; ik hoorde: ‘U kunt vanmiddag in de loop van de middag komen? Menéér, mijn collega coördinator zit met haar gezicht en haar vol poep met haar hoofd in het keukenkastje, met haar hand op de afvoer om de poep tegen te houden!’ Langzaam werd kennelijk het beeld bij de loodgieter duidelijk, en hij beloofde met spoed te komen
toen de hand van de afvoer af kon, omdat er geen druk meer op stond, en ducktape voldoende was, kroop de coördinator uit het kastje, en vroeg me heel vriendelijk: ‘Vind je het goed dat ik even naar huis ga om te douchen en schone kleren aan te trekken?’ Toen konden we met elkaar niet anders dan vreselijk in lachen uitbarsten.

Degenen die toen aanwezig waren vertellen nog regelmatig dit verhaal, terwijl zij de beelden van toen weer scherp op het netvlies hebben. En de collega’s roepen dan alleen maar: ‘Néé hè !!’ Néé hè !!’ Néé hè !!’.